چغندر از راسته قوها سنتی در نظر گرفته می شود ، که ما آن را همه جا پرورش می دهیم و کاملاً با موفقیت در باغ های خود ، ما از آن در پخت و پز به عنوان یک ماده سالم و خوشمزه استفاده می کنیم. این گیاه منحصر به فرد است ، نه تنها ریشه های آن ، بلکه تاپ ها نیز برای غذا مناسب هستند. بورشت ، وینگرت از آن تهیه می شود ، که در سوپ و سالاد ویتامین استفاده می شود.
شرح و مشخصات چغندر
سبزیجات گیاهی دو ساله است. ریشه های آن بزرگ است ، وزن آنها به یک کیلوگرم می رسد. رنگ - قهوه ای. از نظر ظاهری ، میوه ها گرد یا مسطح به نظر می رسند. شاخ و برگ آن پهن ، به رنگ سبز است. پس از کاشت در زمین در سال دوم ، دوره گلدهی و تشکیل بذر آغاز می شود.
دوره کاشت و برداشت متفاوت است ، بسته به مناطق آب و هوایی کشت گیاه ، از دو تا چهار ماه طول می کشد.
با توجه به شکل گیری برداشت ، چغندر سفره به چهار دسته تقسیم می شود:
- بلوغ زودرس (از 65 تا 80 روز) ؛
- رسیدن زودرس (تا 100 روز) ؛
- اواسط فصل (تا 130 روز) ؛
- دیر رسیدن (از 130 روز).
یک سبزی حاوی مقدار زیادی پروتئین ، کربوهیدرات ، فیبر ، ویتامین های مفید ، کاروتن ، اسیدها و مواد معدنی است.
میهن و مناطق در حال رشد چغندر
فرهنگ شناخته شده باغ حدود دویست سال پیش ظاهر شد. جد آن را خاردار می دانند که در غرب اروپا ، در سواحل اقیانوس اطلس رشد می کند. این گیاه اولین بار در قرن پنجم قبل از میلاد ذکر شد. مانگولد و بنیانگذار انواع چغندر امروز - جدول ، شکر و خوراک شد. از آن ، گونه های مدرن مزیت اصلی - محتوای مقدار زیادی ید را پذیرفته اند.
محبوب ترین انواع چغندر میز
تا به امروز ، تکنسین های کشاورزی تعداد زیادی از انواع را توسعه داده اند. اما اغلب ، باغبان موارد زیر را ترجیح می دهند:
- مقاوم در برابر سرما انواع محصولات ریشه زودرس ، متوسط است که در دو ماه و نیم رسیده است. میوه ها گرد ، کمی صاف شده ، قسمت بالایی آنها در بالای سطح خاک قرار دارد ، که برداشت آن را آسان می کند. تفاله خوشمزه ، گیلاس رنگ ، آبدار است. وزن متوسط جنین به دویست گرم می رسد. هنگام پرورش این گونه از یک تخت ده متری ، می توانید از چهل تا هفتاد کیلوگرم سبزیجات جمع کنید ، که کاملاً پایدار خواهد ماند. این گیاه بی تکلف است ، قادر به تحمل سرما است ، به ندرت با تشکیلات قارچی بیمار می شود. چغندر برای کشت در مناطق شمالی توصیه می شود.
- ثروت یک گیاه چغندر بی تکلف با رسیدن متوسط ، قابل اعتماد ، با یک گلدان کوچک برگ ، عملکرد پایدار می دهد. توصیه می شود آن را در باغ های اورال بکارید. مناسب برای انواع درمان های آشپزی ، کنسرو کردن ، نشانه گذاری برای ذخیره سازی طولانی مدت. سبزیجات با اشکال بزرگ متمایز می شوند ، وزن آنها به سیصد و پنجاه گرم می رسد. عملکرد زیاد است و از چهل تا شصت کیلوگرم می رسد از ده متر مربع
- یک توپ سرمه ای. چغندر گرد ، متوسط زودرس. بلوغ کامل طی سه تا چهار ماه اتفاق می افتد. وزن سبزیجات از سه تا پانصد گرم است. این گیاه به خوبی در برابر بیماری ها مقاومت می کند ، گل نمی دهد ، از ده متر مربع تا نود کیلوگرم محصول می دهد. بهترین نوع برای هر نوع فرآوری در نظر گرفته می شود. به مدت شش تا هشت ماه بدون زباله ذخیره می شود.
- پابلو رقم پرمحصول است و باید سه ماه پس از جوانه زنی برداشت شود. سبزیجات تا صد گرم وزن دارند ، در فصل پاییز وزن آنها به پانصد می رسد. تفاله به رنگ قرمز تیره ، آبدار و با طعم عالی است. این سبزی عملا ترک نمی خورد ، بندرت مستعد ریشه زدن است. هیبرید از ده مربع به میزان شش تا هفت ده کیلوگرم عملکرد پایدار می دهد ، با موفقیت در پخت و پز استفاده می شود.
فناوری کاشت چغندر در زمین باز
خاکهای حاصلخیز سست باید برای این کشت انتخاب شوند. اولویت با چرنوزمهای لومی و باتلاقهای ذغال سنگ نارس با واکنش خنثی یا کمی قلیایی است. میزان اسیدیته برای چغندر بسیار مهم است ، در غیر این صورت محصولات ریشه تحت تأثیر بیماری ها قرار می گیرند و نمی توانند برای مدت طولانی ذخیره شوند.
کاشت چغندر در بسترهایی که کود تازه در آن وارد شده ممنوع است.
خیار ، گوجه فرنگی ، سیب زمینی و پیاز بهترین پیشینیان این فرهنگ محسوب می شوند. اگرچه نهال قادر به زنده ماندن از سرمازدگی سبک است ، اما با این کار نباید خطر کنید - بهتر است کمی صبر کنید.
دستورالعمل های گام به گام برای کاشت در زمین باز به شرح زیر است - بستر تا عمق پنج سانتی متر شل می شود ، شیارها در فواصل سی سانتی متر ساخته می شوند. عمق بذر باید حدود سه سانتی متر باشد. بذرها را می توان به صورت خشک کاشت یا از قبل در آب خیس کرد. قبل از این ، خاک باید قطعاً مرطوب شود. فاصله بین دانه ها سه تا چهار سانتی متر است. پس از کاشت چغندر ، باید شیارها را بپاشید و آبیاری کنید. نهال ها تقریباً یک هفته دیگر ظاهر می شوند.
مراقبت در حال رشد و مراقبت بعد از گیاه
در مرحله اولیه رشد ، چغندرها باید با نیتروژن تغذیه شوند ، سپس ترکیبات پتاس ترجیح داده می شود. استفاده بیشتر از کودهای ازته می تواند منجر به ایجاد حفره و ترک در سبزیجات شود.
برای حمایت از گیاه با پتاسیم ، بهتر است از خاکستر چوب برای بهبود مقاومت گیاه در برابر بیماری استفاده کنید.
چغندر به آبیاری مداوم نیاز دارد ، آنها رطوبت را دوست دارند. اما غرقاب برای او توصیه نمی شود ، زیرا می تواند باعث بیماری شود.
هنگام آبیاری می توانید به یک سطل آب یک قاشق نمک اضافه کنید. این از بیماری محافظت می کند و سطح قند را بهبود می بخشد.
خاک در بسترها باید تقریباً از لحظه ای که شاخه ها برگ دوم را تشکیل می دهند ، شل شود. در همان زمان ، علف های هرز از بین می روند ، نهال ها نازک می شوند. به هر حال ، چغندرها کاملاً پیوند می شوند و به سرعت در یک بستر جدید ریشه می گیرند.
رقیق سازی دوم بهتر است در پایان ماه جولای انجام شود و بین ده چغندر تا ده سانتی متر باقی بماند.
برداشت و ذخیره سازی
برداشت انبوه در اولین سرما می بارد. مهم است که این لحظه را از دست ندهید ، در غیر این صورت ریشه های یخ زده ضعیف حفظ می شوند.
چغندرها باید با دقت از زمین خارج شوند و قسمت های بالای آن با دست قطع شود. سپس سبزیجات در باغ می مانند تا زخم هایشان خشک شود. چغندرهایی که آسیب و بیماری دارند دور ریخته می شوند و ذخیره نمی شوند. کل محصول را در جعبه های تمیز قرار داده و در دمای یک تا دو درجه حرارت ذخیره می کنیم.
می خواهم توجه داشته باشم که چغندر به بهترین وجه حفظ می شود ، فصل رشد آن بیش از پنج ماه نیست. اگر برنامه ها برای حفظ طولانی مدت محصول باشد ، باید از انواع رسیدن زودرس استفاده شود ، آنها را در اواسط ماه مه کاشت. اما برای کاشت زودهنگام ، انواع چغندر مناسب است که روزانه خورده می شود.